Onze dochter Sara ligt al meer dan vijf jaar op de begraafplaats Leijsenakkers in Oosterhout. Rechts van haar ligt Dolf, een oudere man die 25 jaar geleden is overleden. Op de steen een prachtige tekst van zijn dierbaren: ‘Unforgettable is what you are’. Op zijn verhoogde, marmeren steen mag ik rusten bij een grafbezoek. Ik vraag hem altijd netjes toestemming of ik er even op mag zitten. Hij zegt zonder aarzelen altijd ja. Bovendien houdt hij een oogje in het zeil bij zijn jonge buurmeisje.

Een verlopen graf
Vandaag loop ik naar het graf van Saar en ik zie drie mensen me tegemoet lopen. Aangekomen bij het graf zie ik dat er bij Dolf twee verse boeketten liggen. In al die vijf jaar heb ik er nooit kaarsjes of bloemen gezien. Die mensen zullen toch niet…. Ik roep de mensen na: ‘Zijn jullie misschien familie van Dolf?’ Ze kijken om naar wie er roept, en ja, ze zijn zeker familie. Dolf is de man van mevrouw. Hij is al lange tijd overleden en ze voelt Dolf elke dag aanwezig in haar hart, maar niet bij het graf. Morgen wordt hij opgegraven, alsnog gecremeerd en dan gaat Dolf mee naar huis. Ik krijg haast tranen in mijn ogen.

Steun van de buurman
Wat ben ik blij dat ik juist op dit moment de familie tref. Anders zou ik morgen een geruimd graf aantreffen en onwetend zijn over Dolf. Spontaan roep ik: ‘Oh, wat fijn dat ik dit nu weet. Hij is altijd zo’n goede buurman geweest voor Saar.’ Ik vertel nog dat Dolf altijd instemt met mijn zitmomentjes. ‘Oh ja hoor, zo is hij!’.  We kunnen er samen in dankbaarheid om lachen. We praten nog even met elkaar en vervolgen daarna onze weg. Ik wens ze een mooie bijeenkomst toe en een welkom thuis voor Dolf. En ik, ik mag voor de laatste keer rusten op zijn grafsteen. Dank je wel Dolf, voor je trouwe dienst als buurman.  

Elsbeth schreef ook het troostende boek ‘Moederhart vol rouw en liefde’. Meer lezen van Elsbeth? Ga naar  https://www.elsbethkuysters.nl/publicaties/