Vandaag is weer een wandeldag voor mezelf. Ik ga alleen op pad met mijn rugzak, een stok, wat eten en koffie, en vervolg het Brabants Vennenpad dat ik enkele maanden geleden ben gestart. Sinds het overlijden van dochter Sara, nu bijna vijf jaar geleden, heb ik het alleen-wandelen ontdekt en dan met name  langere afstanden, gemiddeld zo tussen de 20 en 25 km per dag. Ik knap ervan op door tijd met mezelf én de natuur door te brengen. Soms is het nodig meer in je lijf te komen en wandelen helpt daarbij. Het leven is dan zo heerlijk eenvoudig en overzichtelijk. Het enige dat aandacht verdient is het volgen van de route, verder is nadenken overbodig en in feite alleen maar ballast.

Dankbaar dat ik kan lopen
Het prettige gevoel begint al bij de eerste stappen die ik zet. Mijn goed passende wandelsokken, het liefst in felle kleurtjes, omsluiten de voeten en ik ervaar letterlijk dat ik gedragen word door mijn sterke benen. Het stemt me dankbaar dat ik zo goed kan lopen, want dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Mijn voeten brengen me langs dorpjes waar ik niet eerder ben geweest, langs kleine beekjes en landgoederen, kastelen en schapenkooien. Goethe schreef: ‘ Nur wo du zu Fuß warst, bist du auch wirklich gewesen’.

In het hier-en-nu
Deze spreuk voelt voor mij zo waar, omdat tijdens het wandelen de natuur en de omgeving je verleiden met aandacht bij elke stap te zijn. Alsof wandelen het aaneenrijgen is van hier-en-nu-kralen tot een ketting van verwondering. Een bezielende ervaring. Toch betrap ik mezelf erop dat het alleen wandelen juist ook ruimte geeft om te dwalen. Ik vind het heerlijk mijn gedachten zonder afleiding te laten stromen naar de verste uithoeken van mijn hoofd, omdat dat voor mij een ultieme manier is van ontspannen, ordenen en opruimen.

Een tweede leven voor haar schoenen
Over opruimen gesproken. Sara had goede bergschoenen maar in de laatste periode van haar leven vond ze wandelen oersaai en ging ze liever hardlopen. Na haar dood staan de schoenen onaangeraakt in de hal, te wachten, ja waarop eigenlijk? Het voelt niet goed ze zomaar weg te doen, ik wil graag dat ze met liefde worden gedragen. Nou, dat is dus helemaal goed gekomen. Ik ken een Oosterhouts gezin vanuit de vrijeschool met zeven kinderen die heel veel en graag wandelen. Daar zijn de stappers van Sara heen  gegaan en ze kunnen nog door diverse kinderen van het gezin worden gebruikt. De jongens lopen er nu in, haha die malen er niet om dat er een roze streepje op de schoenen staat, zalig die nuchtere opstelling. Ze hebben al gelopen in Zuid-Limburg, de Eifel, de Grande Route 5 in België en zelfs in Zweden. Sara tettert al in mijn oor: ‘Zo kom ik nog eens ergens, hè mam?’

Dichterbij in elke stap
Morgen is het moederdag, ik vier het vandaag alvast een beetje vooruit. Op het Brabants wandelpad met gratis vogel- en brulkikkerconcerten en de zon op mijn gezicht, is dat een mooi cadeau voor mezelf. Een felgele citroenvlinder fladdert nog een eindje met me mee en vliegt daarna de blauwe hemel tegemoet. Sara voelt dichtbij vandaag, in elke stap een beetje meer.