Ik hoor het mezelf ineens hardop zeggen tijdens een intervisiebijeenkomst met vier andere collega-psychologen/vriendinnen: ‘Ik ben aan het leren om lotgenoot te zijn.’ Oeps, die uitspraak floept er spontaan uit.  Er valt een stilte, er wordt nagedacht over de impact van deze uitspraak, eigenlijk ook voor het eerst door mij. Ik hoor bij de lotgenoten van ouders met een overleden kind, maar het voelt onwennig, alsof het lotgenotencontact niet van en voor mij is. Ik vind het moeilijk enkel en alleen lotgenoot te zijn.

Psycholoog, schrijver en lotgenoot
In mijn werk als psycholoog begeleid ik al bijna dertig jaar anderen in lastige situaties met prangende levensvragen. Als schrijver profileer ik me het laatste jaar steeds meer als auteur rondom thema’s als verlies, voortleven, balans en arbeid en gezondheid. Feit blijft natuurlijk dat ik naast schrijfster en coach/psycholoog, gewoon een moeder ben met lege handen. En dat laagje is o zo breekbaar en voelt flinterdun aan als de vleugels van een libelle. Vanuit deze drie rollen die ik leef en werk, merk ik dat mijn boodschappen de harten van anderen raken en troosten, en dat geeft ook mij energie. Dat ik ondanks en dankzij de onomkeerbare gebeurtenis van dochter Sara, inspiratie voel om met woorden te mogen verbinden.

Lotgenoot zijn is kwetsbaar
In februari 2020 gaf ik in mijn woonplaats voor het eerst een lezing in het openbaar over het proces en overlijden van Sara. Ik stond erop dat in de aankondiging hiervan mijn naam werd vermeld met daarachter ‘moeder en psycholoog’. Het voelde te bloot om daar alleen als mama te staan. Ik had het vangnet van ‘en psycholoog’ nodig om stevig te staan. Nu het bijna vier jaar geleden is dat Saar overleed, heb ik onlangs moed gevat en me aangemeld bij een vereniging voor lotgenoten. Inmiddels heb ik mijn eerste bijeenkomst, online vanwege corona, bijgewoond en dat was goed. Als lotgenoot hoef ik niet de leiding te nemen en mag me laten meevoeren door de deining van het moment. Spannend, maar ook leerzaam en helend voor mij.

Er is geen cursus lotgenoot zijn
Lotgenoot worden is eenvoudig: van de ene op de andere dag krijg je die status toebedeeld zonder dat je daarvoor iets hoeft te doen. Het lot is je immers ten deel gevallen. Lotgenoot zijn is andere koek, daar heb ik nog best in te leren.
Ik ben dus in opleiding, zonder cursusboek, curriculum en leermeester die het allemaal weet. Haha, ik zie direct de voordelen hiervan opdoemen: geen uitgebreide saaie literatuurstudies, accreditatiepunten verzamelen is niet nodig, en geen afsluitend take-home tentamen dat je per se met een voldoende moet afsluiten. Het enige wat vereist is, is enkel lotgenoot zijn. De weg ligt open om me te laten inspireren door mede-lotgenoten en andere schrijvers. Ik zal de kunst van het lotgenoot zijn heus nog wel leren. Er ligt nog een heel leven voor me om te oefenen.