Ik vind troost in woorden. In die van mezelf en vooral in die van anderen. Ik lees weer als een malle en ben blij met het gevoel dat een boek me geeft: alsof een goede vriend halsreikend naar je uitkijkt aan het begin van de avond voor een goed gesprek. Met mijn boek nestel ik op de bank, lampje boven het hoofd aan en verdwijn in de wereld van het verhaal. Oh jee, ik zit net en het is al gedaan met de rust. Liesje, onze kat, heeft er lucht van gekregen en eist een plekje op mijn schoot zodat ik uiteindelijk het boek met twee armen in de lucht omhoog moet houden. Lekker handig.

Besef van leegte
Enfin, ik zit dus met opgetrokken knieën op de bank in de huiskamer te lezen in het indrukwekkende boek ‘Infarct’ van Viggo Waas en Peter Heerschop. Ik geniet van hun woorden, de humor en ook van de wijze inzichten die ze delen. Ergens in een zin over de overleden ouders van Viggo, blijft mijn aandacht hangen en overvalt me een gevoel van leegte. Een soort heftig besef dat ik dit jaar voor het eerst geen verjaardagskaart van mijn moeder in handen krijg gedrukt. Misschien denk je, waar maak jij je druk om, maar zolang ik me kan heugen was mijn moeder erbij op mijn verjaardag, mét kaart en de liefste wensen voor een lang en gelukkig, gezond leven. Want dat is wat een moeder wenst voor haar kind. Dit jaar ook geen in het Nederlands gezongen ‘in de Ge-e-loo-ri-a’ meer van Elfriede uit Wenen met haar schattige Oostenrijks accent. Ook dood, eigenlijk best wel veel dood om ons heen.

Niemand noemt me mama 
Naast mijn aanstaande verjaardag doemt ook moederdag op in mijn hoofd. Voor het eerst straks een lege agenda, omdat er geen bezoekje aan mijn moeder is gepland.  Trouwens, ik ben ook helemaal niet thuis met moederdag, ik ben dan een paar dagen aan de wandel in Wales. In mijn boek ‘Moederhart vol rouw en liefde’ schreef ik eerder over moederdag en hoe het me raakt dat niemand meer ‘mama’ tegen mij zegt. Dochter Sara is nu bijna zeven jaar dood. Een dubbel lege agenda dus dit jaar met moedertjesdag. Au, dat doet zeer.

Toch ben ik veel in verbinding met mijn moeder en zeker met Sara. Met mijn kind schrijf ik regelmatig en ze geeft me ook antwoord en dat schrijf ik dan weer op. Verder ben ik oké hoor, haha, mocht je denken dat ik mijn realiteitszin verloren heb.

Sara’s meest recente bericht aan mij: 
‘Elfriede en ik  bereiken rechtstreeks de mensen op aarde. We sturen liefde en vertrouwen en fluisteren de juiste woorden in. Als jij mama, in het vertrouwen blijft en je laat inspireren dan ben je ontspannen en kun je genieten. Het proces van overgave gaat zich dit jaar voltrekken. Met stichting Saarisnietgek gaan mooie dingen gebeuren en jij kunt meegaan in de flow. Opa en oma zijn ergens anders, het is heel goed met ze. Die voelen minder de behoefte om mensen op aarde bij te sturen. Ze hebben heel hard gewerkt op de aarde en mogen nu bijkomen in een andere dimensie. We zijn gelukkig dat we elkaar kunnen treffen als we dat willen, ik ga regelmatig bij ze op bezoek. En dan vertel ik van mijn ‘aardse avonturen’ en dat vinden ze heel fijn. Dus no worries als jij opa en oma minder voelt. Ze zijn veilig, ze zijn geborgen in de grote Liefde.’

Tja, als ik dat zo lees, dan realiseer ik me dat mijn agenda leeg is en mijn hart helemaal vol.  Dat stroomt over van liefde en verbinding, niet alleen op moederdag maar elke dag weer.

Lees ook het troostende en inspirerende boek van Elsbeth ‘Moederhart vol rouw en liefde‘ met het voorwoord van Manu Keirse.

Jan Siebelink: ‘Moederhart vol rouw en liefde is een prachtig boek, van binnen en van buiten.’