Ik woon in het zuiden van het land en de carnavalstijd is aangebroken. Eindelijk kan het voor de liefhebbers weer doorgaan nu de corona-maatregelen zijn losgelaten. 
Tijdens een korte wandeling door het stadspark verwelkomen de opengebloeide krokusjes mij op deze zonnige zaterdagochtend. Terwijl ik ze op hun fraaist probeer vast te leggen met mijn mobieltje, hoor ik opeens in mijn rechteroor de klanken van een blaaskapel. En pats, ik voel ook onmiddellijk een heftige pijnscheut in mijn hart. De muziek haalt de mooie carnavalsmomenten met mijn kind boven, alsof we midden in het feestgedruis aan het genieten zijn. Het maakt me blij maar ook weemoedig want ik weet, het is definitief voorbij.

Het geluk van carnaval in de kindertijd
Natuurlijk zou ze, als ze nog zou leven, zelfstandig zijn en niet meer thuis wonen. Zou alles anders zijn, ook tijdens carnaval. Toch beleef ik door die muziek weer hoe intens en gelukkig de carnavalstijd in haar kinderjaren was.
Ze loopt haar eerste kinderoptocht, en verlegen dat ze is, wil ze dat ik voor haar het nummerbordje draag, en op die manier in haar buurt ben. Ze is bang van de kwajongens die sliertconfetti spuiten, maar ze loopt toch de hele ronde af. Ze is apetrots als ze op het podium een prijs mag ophalen bij Prins Carnaval. De jaren die volgen heeft ze elk jaar een nieuwe, zelfbedachte creatie voor de kinderoptocht. Het huis ligt vol confetti, de dagen staan in het teken van optochten kijken en genieten van de lokale carnavalstelevisie. Het leven kan zo zalig eenvoudig zijn.

Geen confetti meer in de slaapkamer
Mijn huiskamer is in deze dagen nog nooit zo schoon en opgeruimd geweest. Geen verdwaalde kleren op de grond, geen confetti tot in de slaapkamer. Geen halve borden karton met teksten die nog afgemaakt moeten worden. Een paar dagen geleden heb ik nog carnavalskleren van mijn dochter Sara weggebracht naar Terre des Hommes. Het is goed om ook hiervan afstand te doen, in juni is het vijf jaar geleden dat ze overleed. Ik kan niet alles bewaren, hoe graag ik dat ook wil. Het liefste zou ik alles op mijn rug binden en dan als een soort slak de wereld rondtrekken. Zodat alles van haar dichtbij blijft. ‘Niet realistisch mam, gewoon van tijd tot tijd opruimen’, tettert ze in mijn oor. En gelijk heeft ze.

Rouw is ook loslaten van tradities
Ik realiseer me dat ook dit rouwen is, het loslaten van de tradities die we samen hebben beleefd. Na haar dood probeerde ik zo goed en zo kwaad als kon, deze in mijn eentje in stand te houden. Het is een zwak aftreksel geworden, het brengt me eerlijk gezegd geen vreugde meer. Dus is het tijd om hiermee op te houden. Voor het eerst dit jaar is mijn huiskamerraam niet meer versierd in de carnavalskleuren, dat deden we namelijk altijd samen. Voor het eerst ben ik met carnaval twee dagen wandelen, dus niet in de stad. Ik neem bewust afstand van wat we samen hadden, met weemoed, dat wel.

Loslaten voor een nieuw begin
Binnenkort komt de koningsmarkt er aan en dat is de volgende traditie die bij mij sneuvelt. Ik heb ook deze in naam van Sara jaren voortgezet, soms tegen beter weten in. Dit jaar wil ik zelf vrijblijvend langs de kramen scharrelen en bij andere kinderen voor een habbekrats iets kopen. De zolder is dringend toe aan een nieuwe opruimronde. Het doet pijn de spullen van haar in mijn handen te voelen, maar zonder dat geen nieuw begin. 

Graag wil ik nieuwe tradities maken, waarbij de herinneringen aan Sara blijven meedoen. Dat kan ik door het schrijven van blogs en boeken, mooie foto’s maken, de stichting Saarisnietgek verder de wereld inbrengen. Door oude tradities langzaam los te laten creëer ik ruimte voor iets nieuws.

Elsbeth Kuysters schreef het boek ‘Moederhart vol rouw en liefde’ en is mede-oprichter van de Stichting Saarisnietgek