Ik heb een aantal dagen gelopen op de Camino, onderweg naar Santiago de Compastela. In de prachtige natuur van het Noord-Spaanse Galicië. Ik was er zo aan toe om even mijn wereld weer overzichtelijk en behapbaar te maken, eigenlijk ben ik te druk bezig geweest.  

Wandelen volgt mijn adem
Na het overlijden van mijn dochter merk ik dat de behoefte aan rust erg aanwezig is, meer dan tevoren. Wandelen brengt me op het juiste spoor, letterlijk en figuurlijk. Door slechts de ene voet voor de andere voet te zetten, heb ik direct een ritme dat in harmonie is met mijn ademhaling. Niet te snel en zeker ook niet te langzaam, precies dat tempo zodat ik er helemaal bij kan blijven.
Rouw is zo lijfelijk aanwezig altijd, het kruipt als het ware onder je huid en nestelt zich in al je weefsels. Door mezelf in beweging te zetten gaat ook mijn opgeslagen verlies weer stromen. 

Al wandelend in gesprek met haar
Tijdens het ontbijt rollen de tranen al over mijn wangen, want ik weet, ze zal er niet zijn. Dochter Sara kan ik niet bellen als ik later in de week aankom op het plein bij de kathedraal. Het doet pijn deze bijzondere gebeurtenis niet meer lijfelijk met haar te kunnen delen. Wat wel kan is tijdens het wandelen in gedachten het gesprek aangaan met haar. Welke koers ik het beste kan varen bij thuiskomst of hoe ik meer vanuit vertrouwen verder kan gaan met lopende projecten. Ze geeft altijd antwoord, althans, zo voelt het voor mij. Met hernieuwde inzichten loop ik na een aantal dagen echt lichter op mijn levenspad. Ik voel me soms een huppelend meisje, geraakt door elke voorbijvliegende vlinder en de opengebarsten bloemknoppen tegen de muurgevels.

Tekens van mijn overleden kind
Toeval of niet, bij de start van mijn wandeldagen in Spanje tref ik een bronzen beeld dat frappante gelijkenis vertoont met mijn kind. Een week later bij aankomst in Santiago is het eerste lied dat ik hoor, in een cafeetje, van Passenger: Let her go. En laat dat nu juist haar favoriete artiest zijn en het laatste lied dat ze in haar leven nog heeft gehoord. Jeetje, deze wandeldagen hebben weer veel in beweging gebracht en mijn rouw krijgt als vanzelf ook de ademruimte die het zo gegund is.  

thuis in mijn schoenen
in elke stap
een nieuwe afdruk
op het gaande pad
stempels bewaar ik
in de luwte
van mijn hart

onderweg – ik weet –
ik ben het
nooit alleen
draagkracht door jou
sterke benen en voeten
vertrouwen is de oogst
ultrea zal ik gaan

©elsbeth

Elsbeth schreef het boek ‘Moederhart vol rouw en liefde’, dat met lovende kritieken is ontvangen. Een zwaar onderwerp licht en liefdevol verwoord.