Wat een 88-jarige mij leert tijdens corona

Wat een 88-jarige mij leert tijdens corona

april 12, 2021

In deze tijden van corona worden we voortdurend geconfronteerd met wat niet kan. De terrassen kunnen nog niet open, theaters blijven dicht, de universiteiten en hogescholen blijven vooralsnog gesloten. Telkens nee, nu nog niet, geduld is vereist. Zelf kan ik wel redelijk uit de voeten met de beperkingen omdat ik een eenvoudig en overzichtelijk leven heb. Maar voor velen is de rek er inmiddels wel uit dacht ik zo. Hoe inspirerend is het dan om mijn moeder van 88 jaar te zien in deze tijd. Ze maakt er wat van, ondanks en dankzij alles wat er om haar heen gebeurt.

Alle activiteiten zijn stilgelegd
Een onbekend telefoonnummer licht op in het display van mijn mobiel. Het is een ambulancebroeder die naast mijn moeder op straat zit; ze is gevallen met de fiets en wordt naar het ziekenhuis gebracht. Oh nee, het blijkt een gecompliceerde polsbreuk te zijn en na een moeizame en zeer pijnlijke tractie komt ze in het gips. Door de strenge lockdown in maart 2020 zijn al haar activiteiten stopgezet. Haar bridgeclubjes hebben de kaarten neergelegd en ook haar twee tennisuurtjes per week gaan niet door. Ze houdt zich met name bezig met kruiswoord- en legpuzzels en wat televisie kijken. Klagen staat niet op haar dagprogramma. Omdat ze slechthorend is, is bellen of in gezelschap met anderen zijn, lastig. 
Tegen de zomermaanden van 2020 komt er gelukkig versoepeling in de maatregelen en buiten sporten met anderhalve meter afstand is weer toegestaan. Ze slaat al weer een paar weken met jolijt tegen de tennisballen aan. En dan breekt ze dus haar pols, einde oefening.

Kan ik ooit weer tennissen? 
Ik tref haar aan bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis en het eerste dat ze me vraagt is of ze ooit nog zal kunnen tennissen. Pfff dat is lastig, ik weet het oprecht niet, ook de verpleegkundigen geven er een ontwijkend antwoord op. Haar leeftijd van achtentachtig gaat vast meetellen in een moeizaam herstel en het is een lastige breuk. Maar wie ben ik om haar de hoop te ontnemen, ze heeft genoeg voor haar kiezen gekregen de afgelopen jaren. Haar enig kleinkind overleden, twee jaar later haar man. De ontberingen van corona. Moet ik dan nu tegen haar zeggen dat tennissen in de toekomst praktisch uitgesloten is? 
Mijn moeder is van de generatie met uitspraken zoals ‘geen zin, dan maak je maar zin.’ Mijn dochter trapte daar nooit in, want als ik dergelijke zinnen tegen haar zei werden die steevast beantwoord met een vernietigende blik. Ook mijn vrolijke noot als een regenbui ons overviel tijdens het fietsen: ‘dan rijden we toch tussen de druppels door’, kon haar goedkeuring niet krijgen. Haha, ik zie haar gezicht nog zo voor me als ik hier aan terugdenk.

Ze bijt zich vast in wat kan 
In de weken die volgen stelt mijn moeder telkens de vraag opnieuw: zou ik straks weer kunnen tennissen? Haar ogen stralen vastberadenheid uit, ze wil er alles aan doen en opgeven is kennelijk geen optie. Het raakt me dat ze zo gebrand is op haar herstel, haar harde werk om weer zelfstandigheid terug te krijgen. Met een ijzeren discipline doet ze haar oefeningen als ze uit het gips is, en heel langzaam komt er wat mobiliteit en kracht in haar hand terug. En weer stelt ze de vraag. Ze inspireert mij omdat ze binnen haar mogelijkheden blijft zoeken. Ze focust niet op wat nu niet meer kan met corona, maar bijt zich volledig vast in wat ze heeft. Ze raakt me daarmee en ik besluit voor de volle honderd procent achter haar te gaan staan. We laten ons adviseren door een fysiotherapeut en die geeft groen licht voor behoedzaam oefenen met tennis op geleide van de pijn. Dat was niet aan dovemansoren gericht, mijn moeder maakt per direct een afspraak met mij voor onze eerste training.

Doorzetten, focus en positiviteit 
En zo komt het dat ik vanaf die tijd elke week een balletje sla met ma. Hoewel het jaren terug is dat ik tennis speelde, kan ik de ballen nog steeds op maat slaan voor haar, want echt bewegen op de baan doet ze nauwelijks. Per week sprokkelen we er telkens wat minuten bij. Inmiddels zitten we op een half uur spelen, en we oefenen ook een partijtje. Hoewel ik de ballen rustig aangeef is het toch binnen een mum van tijd 6-0 voor mij. Op de vraag of we nog moeten doorgaan, schenkt ze me een zelfverzekerde blik en antwoordt: ‘Het is pas afgelopen bij twee gewonnen sets.’ Tja, daar kan ik het dan mee doen. 
Eind goed, al goed. Ze tennist weer met haar maatjes, de ene week raakt ze meer ballen dan de andere. Het mag de pret niet drukken, ze is weer in de running. Ze gaat te voet naar de tennisbaan, want fietsen is bij nader inzien te riskant geworden. Wat een doorzetter, wat een focus en positiviteit, zeker in deze tijden van corona.

Verlies, Arbeid en Gezondheid

De kunst van lotgenoot zijn

Ik hoor het mezelf ineens hardop zeggen tijdens een intervisiebijeenkomst met vier andere collega-psychologen/vriendinnen: ‘Ik ben aan het leren om

Lees verder »
Verlies, Arbeid en Gezondheid

Mentale gezondheid en topsport

Vanuit mijn beroep als (bedrijfs)psycholoog kijk ik met haast kinderlijke nieuwsgierigheid naar de topsporters van de Olympische Spelen. Hoe gaan

Lees verder »